توضیحات

در نوشتن به‌شیوه گفتاری همیشه ممکن است برایمان پرسش‌های مختلفی درباره چگونگی نوشتن واژه‌ها پیش آید. اینکه «ماست» را «ماس» بنویسیم یا «میدان» را «میدون» و «هندوانه» را «هندونه» همواره خطابرانگیز است. درنتیجه برای داشتن شیوه‌نامه‌ای یکدست باید مرجعی باشد تا به آن مراجعه کنیم و از پراکنده‌نویسی رها شویم و از سردرگمی به‌در آییم تا اینکه نایکدست ننویسیم. ازاین‌دید، شکسته‌نویسی دارای اصول ویژه خودش است و از روش‌های چارچوب‌مند استفاده می‌کند تا هم از پراکنده‌نویسی جلوگیری کند و هم شیوه‌نامه یکدستی برای دستور خط (رسم‌الخط) فارسی‌زبانان باشد. ضرورت وجود داشتن دستور خطی یگانه (واحد) برای کمک به حافظه دیداری (بصری) و شنیداری ماست. درواقع ذهن ما از واژه‌ها تصویربرداری می‌کند و به‌تدریج واژها در لایه‌های ذهنمان نقش می‌بندد و در زمان خواندن متن، فقط واژه‌ها را می‌نگرد و پیش می‌رود. درنتیجه اگر در زمان خواندن متنی با واژه‌ای روبه‌رو شود که غلط نوشته‌شده باشد روندِ خواندن کند می‌شود و در سیر خواندن سکته می‌افتد؛ درنتیجه سبب می‌شود که اندکی درنگ کنیم و از خواندن سرسره‌وار بازمانیم. مثلاً اگر واژه‌های «عادت، سرعت، سرطان» را به‌شکل «آدت، صرعت، صرتان» بنویسیم، خواننده در زمان خواندن متن متوقف می‌شود؛ چراکه حافظه تصویری ما در سرعت‌بخشی به خواندنمان بسیار کمک‌کننده است. همچنین، گویشوران زبان دارای حافظه شنیداری‌اند و این مقوله، به شنیدن و سپس درک واژگان زبانشان کمک می‌کند. مثلاً حافظه شنیداری به گویشوران زبان فارسی کمک می‌کند تا شنیدن واژه‌های «اشتماع، مشتبی، مهتی» را «اجتماع، مجتبی، مهدی» درک کنند. درنتیجه، با شکسته‌نویسی با شیوه نادرست و نایکدست، حافظه دیداری و شنیداری ما دست‌خوش نابسامانی می‌شود و ارتباط ما را با متنی که می‌خوانیم می‌برد.
کتابفروشی اینترنتی آبان