برای آموزگار از آغاز دانستن ویژگیهای فردی کودک بسیار مهم است. این ویژگیها زود معلوم نمیشود. دو یا سه سال سپری میشود تا آموزگار بتواند ویژگیهای فردی کودک را شناسایی کند و تشخیص بدهد که در کدام مسیر شاگرد را راهنمایی کند. گاهی میشود که در همان سال سوم آموزش، معلم میبیند که آیندۀ موسیقیدان حرفهای شدن شاگرد بهکلی مبهم است. آیا این بدان معناست که باید آموزش موسیقی را رها کرد؟ البته که نه. اما فرق گذاشتن بین موسیقیدان حرفهای و انسان باسواد و دوستدار موسیقی مستلزم اصول و وسایل آموزشی متفاوت است. حتی برای آموزش آنهایی که آموزگار مطمئن است و چنین میشمارد که شاگرد توانایی موسیقیدان حرفه‌ای شدن را دارد، معلم موظف است که بهطور عقلانی، مدبرانه سمتو سوی تربیت را انتخاب کند و بداند قرار است که شاگرد را برای چه هدفی آموزش دهد: نوازندۀ پیانو-سولیست، آموزگار موسیقی و یا آهنگساز آینده یا عالم موسیقیشناس. ولی آموزگار نباید هیچیک از آنها را منصرف کند؛ نه صاحب استعداد درخشان و نه آنکه بهدشواری موسیقی میآموزد. برعکس موظف است بدون در نظر گرفتن تواناییها، کودکان را شیفتۀ موسیقی سازد؛ زیرا رسالت اساسی معلم تربیت انسان است.