توضیحات
مُد مثل هنر، موسیقی و ادبیات تاریخچهای غنی دارد. گرچه ما اغلب مُد را مترادف نوگرایی کمابیش بیرحمانه میپنداریم. دنیای مد گفتوگوی پیوسته با گذشتۀ خود هم دارد: همانطور که پیکاسو آثار گویا را محترمانه وامیکاوید. بالنسیگا هم شکل و شمایل لباسهای آیینهای دینی سدههای میانه را مطالعه میکرد: به همان شیوه که پرکفیف تخفیف آثار هایدن را باز آفرید. میم جگر هم بو برامل را از نو به میدان آورد. هرچند تاریخنگاران مد میگویند که مد پیدایش جامههای دوخته پا گرفت و منتقدان در جواب میگویند، که فقط تعداد اندکی از ثروتمندان میتوانستند واقعاً جزو نظام مد باشند. برای بیشتر ما مد پاسخی است به میل اساسی و شاید فطری ما به آراستن و زیبا کردن بدن، چهره و موی خود. پیکرههای پیشاتاریخی معروف به پیکرههای ونوس یادگارهای باقیمانده از انسانهای نخستین، هم لباسهایی –دامنهایی ریسمانی- به تن دارند که نه بدن را میپوشانند و نه از آن محافظت میکنند، بلکه کارکرد زینتی دارند. ما میبینیم و دیده میشویم: ما حریصانه تصاویر هیبت انسانی را میبینیم. در خود –بازنماییهایمان به این تصاویر جان تازه میدهیم یا آنها را پس میزنیم، و خودمان هم موضوع تصویرسازیهای بعدی میشویم. شخصیتها – مردان و زنان خوشپوش، از اعضای خاندانهای سلطنتی گرفته تا ستارههای راک، طراحان لباس، ستارههای سینما و مانکنهایی که بهترین نمودهای «شکل و شمایل» هر دورۀ زمانیاند- هم از منابع این بازنماییها هستند. «در خیابان» ستون هفتگی بیل کانینگم عکاس در روزنامۀ نیویورک تایمز، پیچیدگی و غنای همین بازتابهای بصری درهم را به نمایش میگذارد.
کتابفروشی اینترنتی آبان