توضیحات

کتاب حاضر تاریخی تحلیلی مختصر بر مطالعات زبان‌شناختی و نشانه‌شناختی سینما در غرب و اروپاست که با این مباحث شکل گرفته است: “دلالت”، “مقایسهی سینما با زبان”، “صورت‌گرایی (فرمانیسم) و ساختارگرایی”، “بازکاوی سوسور و احیای مطالعات زبان شناختی سینما”، “دیدگاه متز در باب همنشین بزرگ تصویر فیلمی”، “جایگاه زبان شناختی تصور”، “فراتر از سوسور”، “روان شناسی نشانه یا نشانه شناسی دوم سینما” و “روایت شناسی، دستور متن و کاربرد شناسی نشانه”. در کتاب تصریح شده است: “… می‌توان مطالعات زبان شناختی سینما را به سه دوره کلی تقسیم کرد: نخست دوره‌ای که سعی میشد واحدهای کمیتهی سینما و فیلم را بر مبنای واحدهای کمیتهی زبان مانند واج، تکواژ و جمله، متناظرسازی کنند. متز اولیه را در واقع می‌توان در این مرحله قرار داد. در این مرحله برای سینما قائل به “نظام زبان” یا لانگ بودند. پس از این که این نوع متناظر سازی کار ساز واقع نشد، سینما را فاقد نظام زبان و فقط دارای قوهی ناطقه/ لانگاژ یا به عبارت بهتر “قوهی فیلمی” دانستند. در این جا، دیگر نیازی به متناظر سازی به شکل اولیه نبود. اما در مرحلهی سوم می‌توان گفت سعی شد از دیگر رویکردهای زبان شناختی مانند “دستور زایشی”، “معنی شناسی”، “کاربرد شناسی”، “تحلیل متن”، “تحلیل گفتمان” و موارد از این دست در مطالعات سینما بهره گرفته شود. در واقع، در این مرحله، شاید زبان شناسی نیز پا فراتر از واج، واژه وجمله گذاشته شده بود، و مباحث متن و گفتمان مطرح شده بود. حال سینما نیز دارای زبان خاص خود است. تصور میشد که بررسی آن از ابزارهای زبان شناختی و نشانه شناختی بهره برد”.