توضیحات

نویسنده این‌کتاب می‌گوید زیباشناسی فلسفی نه‌تنها در آلمان زاده شد، بلکه تحول این رشته نیز بنا به دو دلیل مشخص عمدتاً به دست آلمانی‌ها صورت گرفت. اولاً سنت زیبایی‌شناسی آلمانی به شکلی غریب در برابر تاثیرات خارجی بسیار مقاوم بود. نویسندگانی که جزئی از این سنت بودند در مباحثه با یکدیگر از ایده‌های رایج در مباحثات سایر زبان‌ها بهره نمی‌گرفتند، البته به‌جز ارجاعات معمول به فلسفه باستان. ثانیاً، گرچه سنت زیبایی‌شناسی فلسفی آلمانی خودبسنده است، فیلسوفانی بیرون از این گفتمان به مفاهیم آلمانی واکنش نشان می‌دادند، بی‌آنکه خود تأثیر چشمگیری در شکل‌گیری این‌سنت داشته باشند. به‌این‌ترتیب، دیویی، سارتر، کروچه، سانتایانا، دانتو، لانگر و ریکور از جمله فیلسوفان بی‌شماری‌اند که همگی مفاهیم پرورش‌یافته در زیباشناسی آلمانی را به کار می‌گرفتند؛ فلسفۀ هنری که طی قرون نوزدهم و بیستم در بریتانیا، فرانسه، ایتالیا، ایالات متحده و سایر مناطق خلق می‌شد بر سنت آلمانی مبتنی و متکی بود. خلاصۀ حرف اصلی کای همرمایستر پیش از شروع بحث‌های اصلی کتابش این است که رشتۀ زیباشناسی فلسفی، یک‌سره در تفکر آلمانی شکل گرفته و بدون شناخت دقیق آن، این‌سنت فهمیده نخواهد شد. همرمایستر می‌گوید درست بود عنوان کتاب را سنت زیباشناسی آلمانی‌مآب بگذارد. چون تمام نویسندگانی که در این‌کتاب از آنها صحبت شده، آلمانی نیستند و حتی برخی از آنها به زبان آلمانی هم نوشته‌ای ندارند. به‌هرحال این‌کتاب شرحی بر پیدایش و پردازش اندیشه‌های زیباشناختی در فلسفه آلمانی است. یکی از مسائلی که نویسنده کتاب در پی نشان‌دادن آن بوده، این است که فیلسوفان گوناگون به‌رغم تفاوت در رویکردها و مسیرهایشان، همگی با پرسش‌های مشترکی در حوزۀ زیباشناسی روبه‌رو بوده‌اند. این‌پرسش‌ها در طول مسیر کتاب تبیین می‌شوند و سپس کای همرمایستر نشان می‌دهد فهم اندیشه‌های زیباشناختی فلاسفه مورد توجه در کتاب، مستلزم تعیین جایگاه آنها در این سنت فلسفی است که همان‌طور که گفته شد،‌ ریشه در فلسفه آلمانی دارند. کتاب «سنت زیبایی‌شناسی آلمانی» در سه بخش اصلی با عناوین «بخش اول: عصر الگوواره‌ها»، «بخش دوم: چالش با الگوواره‌ها» و «بخش سوم: تجدید الگوواره‌ها» نوشته شده است. بخش اول، خود شامل این‌پنج عنوان می‌شود: «باومگارتن، مندلسون»، «کانت»، «شیلر»، «شلینگ» و «هگل». در بخش دوم هم مخاطب با این‌عناوین روبرو می‌شود: «شوپنهاور»، «کرکگور، نیچه». سومین بخش کتاب هم دربرگیرندۀ سه عنوان اصلی «کاسیرر، لوکاچ»، «هایدگر، گادامر» و «آدورنو» است