توضیحات

نویسنده در آغاز کتاب، “آندری تارکوفسکی “را هنرمندی معرفی می‌کند که در آثارش زیبایی را همراه با آیینی اخلاقی آفریده است .به‌زعم وی “تارکوفسکی هر چه به پایان زندگیاش نزدیک‌تر شد، بیشتر بر رسالت رهایی بخش هنرمند تاکید کرد، و سخن او در نوشته‌ها، گفت و گوها و درس گفتارهایش هم بیشتر “پیامبرانه “شد” .مباحث اصلی کتاب طرح دیدگاه‌ها و شناساندن هنر تارکونسکی در عرصه سینماست که طی آن فیلم‌های وی نیز از جنبه‌های گوناگون نقد و بررسی می‌شود .در کتاب چنین عنوان شده که “واقع‌گرایی از نگاه تارکوفسکی کوشش رئالیستی یا ناتورالیستی در نمایش امور هم چون بازتاب‌های واقعیت مادی و بیرونی نیست .گرایش به واقعیت، جست و جویی است در نمایان کردن آن چه می‌تواند به عنوان امر واقعی پدید آید .واقعیت را نمایان کردن به معنای قرار دادن آینه‌ای در برابر آن نیست که یک بار دیگر همان وجود مادی جلوه‌گر شود، بل بیان یا بهتر بگوییم ساختن واقعیتی تازه است که در ذهن هنرمند استوار به پیش دانسته‌های او که خود واقعیت‌هایی هستند، ظاهر شده است .شکل دادن به واقعیت دوم به دنیای درونی، و زندگی معنوی و اخلاقی هنرمند وابسته است، و زیبایی هنری فقط در پیوند با آرمانی اخلاقی ساخته می‌شود …نگرش ویژه و باور تارکوفسکی به آفرینش واقعیت دوم، سبب شد که او به سنت رئالیسم شاعرانه سینمای فرانسه نزدیک شود …در فیلم‌های او مرزی میان خیال و رویا با “واقعیت عینی “وجود نداشت . او می‌دانست که در نمایش لحظه‌های “واقعی “نمی‌تواند به ثبت رویدادهای عینی بسنده کند، و نمایش رویاها، پندارها و آرزوها همان آشکارگی واقعیت است …به همین دلیل تارکوفسکی آموزش میداد” :رویاها را با دقت تمام نشان دهیم .جذاب‌ترین و هراس‌آورترین رویاها آنهایند که جزییات دقیق همه چیزشان به یاد میآیند .”…”