توضیحات

معنای “سکر” از نظر صوفیه، حالت خاصی بود که بر اثر محبت انسان نسبت به پروردگار پدید میآمد. به طور کلی، محبت یا عشق، چه در معنای عرفانی و چه غیرعرفانی، مراتب و درجاتی داشت که بعضی از صوفیه از قدیم آن‌ها را به مراتب و مراحل شرب و باده‌نوشی تشبیه میکردند. اولین مرحل? باده‌نوشی چشیدن باده است و پس از آن نوشیدن جام‌های باده یکی پس از دیگری تا جایی که شخص کاملا مست و از خود بیخود می‌گردد. همین تعابیر را صوفیانی که ارباب معانی خوانده میشدند برای بیان درجات محبت و حالات محب به کار بردند. اولین مرتبه را ذوق خواندند و مرتب? بعد را شرب و آخرین مرتبه را سکر و بیخودی. بنابراین سکر از نظر صوفیه‌ حالی بود که از غلب? محبت انسان به حق تعالی پدید میآمد. کتاب حاضر کوششی است برای درک مضامین و تعبیرات استعاری زبان شعر صوفیانه ـ عاشقان? پارسی که مباحث آن بدین‌قرار است: ورود عشق به تصوف و زبان شعر صوفیانه؛ محبت و عشق، از فلسفه به تصوف؛ عشق در شعر صوفیانه؛ معنای حقیقی و معنای عرفان شراب؛ پیدایش معنای مجازی باده در شعر پارسی؛ سیر تحولات معنای عشق (عشق حقیقی، عشق مجازی)؛ عشق مجازی و باد? الست؛ عشق کیهانی؛ و باده در عرفان.