توضیحات
این کتاب هزار صفحه‌ای حاصل یک دهه پژوهش، گردآوری و تدوین مجید لشکری است که از طریق رویارویی گفته‌ها، نوشته‌ها و عکس‌های گردآوری شده و همچنین مطالب تاریخی به جا مانده به شکلی گسترده، به تئاتر و سینمای آربی اوانسیان می‌پردازد. آربی اونسیان یکی از هنرمندان آوانگارد سینما و تئاتر ایران در سال‌های پیش از انقلاب است که به مدت ۲۵ سال ، خارج از کشور به سر می‌برد و در سال‌های اخیر به ایران آمده است. اهمیت ویژۀ این کتاب در این است که، پس از 46 سال، معاصران و آیندگان با مطالعۀ این گفت‌و‌گوها، نقدها و مقاله‌ها به واقعیت‌های دهه‌های گذشته پی خواهند برد.
جلد اول کتاب پس از یادداشت مؤلف سرآغازی دارد به قلم استاد راهنمای ایشان، آقای فرهاد مهندس‌پور و متعاقب آن پیشگفتاری از پیتر بروک. بقیۀ مشخصات کتاب از این قرار است:
در انتهای هر دو جلد نمایۀ اسامی اشخاص، آثار، نمایش‌ها و فیلم‌ها فیلم‌ها آمده است که حاوی 144 گفت‌وگو و مقاله دربارۀ تئاتر و سینمای آربی اُوانسیان است. نام تعداد قابل توجهی از نمایشنامه هایی که اُوانسیان طی ده سال کارگردانی کرده یا به نوعی در آن شرکت داشته است و اسامی 163 تن از کسانی که با ایشان همکاری داشته‌اند نیز در آخر کتاب ذکر شده است. در پایان شاید بد نباشد که چند خطی از جلد اول، مربوط به عناوین «سرآغاز» و «پیشگفتار» در اینجا آورده شود.
کتاب تئاتر و سینمای آربی اوانسیان از ورای نوشته‌ها، گفتگوها و عکس‌ها، نخستین پژوهش فراگیر ویژۀ آربی اُوانسیان است که در ایران به چاپ می‌رسد. این کتاب همچون بخشی از پیشینۀ تئاتر و سینمای ایران در تاریکی به‌سر برده است. نو بودن آن نیز از این‌روست که خوانندگان در آن گوشه‌هایی از این پیشینۀ تاریک را به روشنی خواهند دید. جست‌و‌جو دربارۀ هنرمندی که کارهایش تأثیری ماندگار بر مخاطبان به جای گذاشته، کاریست دشوار و هر‌اندازه دقیق و مستند پیش برود، بی‌تردید بخشی از حقایق پنهان می‌ماند؛ چنان‌که بخشی از آثار هنریِ گذشته به‌دلیل پراکندگی و عدم ثبت و نگهداری آن‌ها فراموش یا تنها به تصاویر مبهم و خاطره‌هایی دور در حافظه‌های نه‌چندان مطمئن بدل شده‌اند.
در کتاب می‌خوانیم که دلیل وجودی و امکان یک اثر نمایشی، اعتماد به هستۀ نهفته‌ای‌ست که در فرآیند خلاقانه و شرایط صحیحِ تحقق پذیری آن قرار دارد – سرشتی غیر مادی که حتی در غیاب، به زندگی خویش ادامه می‌دهد. اگر بپذیریم میرایی یک اجرای تئاتر، همان پاره‌ای از زمان را در بر می‌گیرد که تأثیر اجرا بر ضمیر مخاطب باقی می‌ماند، آربی اُوانسیان به تعیّنِ پیشینی یا چهارچوبی پیش‌ساخته برای اجراهایش قائل نبوده است. او در پی جوهری از نمایش بوده که نه می‌توان آن‌را بازآفرید و نه تعریف کرد؛ بلکه باید امکان‌های حضورش را دریافت. در بررسی ریشه‌های این‌شیوه‌ی نگاه، هرگونه تأیید یا توصیفی متنافر جلوه می‌کند.
کتابفروشی اینترنتی آبان
