توضیحات

مشخصۀ نظام شقاوت آرتو این است: مبارزه، مبارزه همه‌جا؛ این مبارزه است که جایگزین حکم می‌شود. اما نکتۀ عمیق‌تر اینکه این خود شخص مبارز است که «مبارزه» است: مبارزه بین اعضای اوست. اما مبارزات بیرونی، مبارزات برعلیه دیگری، خود را از طریق مبارزات بین [چیزی] توجیه می‌کنند که ترکیب نیروهای درون یک مبارز را تعیین می‌کنند. پس مبارزه برعلیه دیگری می‌بایست که از مبارزه بین خود تفکیک شود. مبارزه بر علیه دیگری سعی در نابود کردن یا دفع یک نیرو دارد (نبرد علیه «قوای اهریمنی آینده»)؛ اما در عوض، مبارزه بین اعضای بدن سعی در اختیار گرفتن یک نیرو دارد تا آن را از آنِ خود کند. مبارزۀ بین اعضای بدن فرایندی است که در آن یک نیرو با دربرگرفتن نیروهای دیگر و متصل کردن خود به آنها در یک مجموعۀ جدید به غنی‌سازی خود می‌پردازد: یک شدن (becoming).
بخشی از مقالۀ دلوز دربارۀ آرتو
کتابفروشی اینترنتی آبان