توضیحات

این کتاب شامل دو مقاله است برگرفته از کتاب “در باب معیار ذوق و مقالات دیگر” از دیوید هیوم که در دو بخش “در باب معیار ذوق” و “در باب تراژدی” تدوین گردیده است. به تصریح مترجم: “از نظر هیوم، زیبایی را باید در احساسات انسان بجوییم؛ زیبایی در خود اشیاء نیست بلکه در ذهنی است که در مورد اشیاء تأمل می‌کند. زیبایی احساسات متعلق به ذوق است. آن چه در نگاه کردن به یک شیء یا اثر، مورد تأمل قرار می‌گیرد، تصوراتی است که خود شیء را در ذهن حاضر می‌کند. در واقع این انطباعات، احساس یا انفعال ملایمی را به وجود میآورد که همان زیبایی است. گفتن این که زیبایی کیفیتی در خود اشیاء نیست، همانند این است که بگوییم زیبایی یک انطباع ثانوی است. هیوم در مقالهی اول این کتاب در پی یافتن معیار ذوق یا قانونی است که بر مبنای آن بتواند احساسات مختلف انسان‌ها را سازگار کند. یکسانی سرشت و ماهیت انسانی، پرداختن به ملاک ذوق را ممکن میسازد. مسأله‌ای که هیوم در مقالهی “در باب تراژدی” به آن می‌پردازد، مسأله‌ای قدیمی و ریشه‌دار است که بلافاصله با مطالعه فن شعر ارسطو به ذهن متبادر می‌شود. چگونه انفعالات نامطلوبی که با مشاهدهی یک تراژدی در شخص ایجاد می‌شود، نهایتا التذاذی وافر در پی دارد؟ چرا همان موضوع ترسناک که در تراژدی خوشایند است، در عالم واقع سبب آشفتگی و اضطراب می‌شود؟ از نظر هیوم، در تراژدی ما با نوعی دروغ مواجه هستیم که آگاهی ما از همین مسأله سبب تخفیف و کاهش درد و تبدیل آن به لذت می‌شود. علاوه بر دروغ و کذب، بیان بلیغ و فصیحی که تصاویر هولناک را بازنمایی می‌کند، افسون خیال و این که تراژدی نوعی تلقی فی نفسه مطلوب است، سبب تبدیل جریان درد و رنج به لذت می‌شود”.