توضیحات

در این مجموعه بیست و یک داستان کوتاه از “ریموند کارور” (1938 – 1988) نویسنده آمریکایی به طبع رسیده است. “کارور و گروه نویسندگان مینیمالیست و کسانی که…. سبک آنها را رئالیسم عریان مینامند، راوی ویرانی و خلا انسان درهم شکسته امروز هستند…. کارور نویسنده سیاسی نیست، داستان‌هایش در فضایی میگذرد که آدم‌هایش با مفاهیمی مثل دولت و سیاست سر و کار ندارند. واژگانی محدود دارند. دنیای آنها از در جلو و ایوان شروع می‌شود. تلویزیون عنصر اصلی زندگی آدم‌هاست و بعد یخچال و الکل، اغلب قهرمان‌های کارور، بدبخت‌هایی هستند که دوره‌ای از الکی خوشی را با الکل سرکرده‌اند و بعد آن را کنار گذاشته‌اند…. شاید تنها داستانی که در آن… به سیاست اشاره می‌کند و مستقیم به سیاست کشورش خرده می‌گیرد داستان “مردم آزارها” باشد. کارور گویی در این داستان نسبت به وقایع اطراف خودش و جهان واکنش نشان داده و اشاراتی به تروریسم و خاورمیانه و بمباران‌های امریکا دارد. باقی داستان‌های کارور، روایت ساده زندگی است. روایتی بی زمان در عین حال کددار…”.