توضیحات

راینر ماریا ریلکه‌ی شاعر در طول زندگی خود افرادی را که به او نزدیک بودند، یا پس از خواندن آثارش با او ارتباط برقرار کرده بودند، یا ملاقات کوتاهی میان‌شان روی داده بود ــ هرآن‌کسی که ریلکه به‌نوعی احساس می‌کرد رابطه‌ای درونی با او دارد ــ در قالب نامه‌هایی مستقیم و خصوصی مخاطب قرار داد. ریلکه، در زمان مرگ‌اش در ۱۹۲۶ در سنّ پنجاه‌ویک‌ سالگی، بیش از چهارده هزار نامه نوشته بود، که خودِ شاعر آن‌ها را به‌اندازه‌ی شعرها و آثار منثورِ خود مهم می‌دانست. نامه‌های ریلکه، خصوصاً برای خوانندگانی که با شعر درگیر و مأنوس نیستند، ایده‌های اصیل او درباب نقشِ عشق، مرگ، و هنر در زندگیِ ما را قابل‌دسترس می‌کند.
ریلکه بر این باور بود که وظیفه‌ی ماست تا به شرایط و مقتضیات خود بر روی زمین معنا ببخشیم، و خود را وقفِ پندارِ قلمروی پُرمعناتری نکنیم که احتمال می‌دهیم رنج در آن‌ متوقّف شود. او درعین‌حال به ایدئولوژی‌های سیاسیِ عمده‌ی دوران مدرن بی‌اعتماد بود، که آسایش را در هیئت هویت‌ جمعی، توجیهات همه‌گیرِ مسلّط، یا آرمان‌های انتزاعی عرضه می‌کنند. به ‌باور او، بهترین کاری که از ما برمی‌آید زیستنی سرشار است، به‌ این معنی که پذیرای غنای زندگی باشیم، نه‌فقط در اوقات آسایش بلکه همچنین در طیّ «وقفه‌های تاریک».
کتابفروشی اینترنتی آبان