توضیحات

شهر موسیقیدان‌های سپید رمانی است دربارهٔ هنرمندان. رمانی است دربارهٔ ادبیات و موسیقی و شعر و حقیقت در جهانی ضدانسانی، در عین حال رمانی دربارهٔ عشق و عدالت است. رمانی است همچون موزهٔ یادآوری خاطرات برای قربانیان جنگ‌های کُرد. مانیفستی است دربارهٔ نیروی زندگی و نیروی شعر. این اثر اثبات می‌کند که بختیار پدیدهٔ استثنایی ادبیات معاصر است. نویسنده‌ای که قلم و جنون روایتش و پیچ‌وخم‌های نوشته‌هایش تحت تأثیر هیچ مکتب ادبی خاصی نیست. اگر بخواهیم این اثر را با اثری از ادبیات آلمانی مقایسه کنیم من آن را در کنار دکتر فاوستوس توماس مان قرار می‌دهم. اما این دکتر فاوستوس کُرد بسیار متفاوت است، بسیار زنده‌تر و بسیار غمگین‌تر است. (اشتفان وایدنر)
موسیقیدان‌ها باید در زمان جنگ هم موسیقیدان باقی بماند. کسی که به دنبال آهنگی جاودانه می‌گردد، نباید خسته شود. جنگ و مرگ و درد همیشه بوده و خواهد بود. موسیقیدان درون روح ما هم باید همیشه باشد، این موسیقیدان درون ما موجودی مستقل از هستی نیست. او در دل این جنگ هم حضور دارد. دفینه‌ای که او دنبالش می‌گردد، در یکی از پستی و بلندی‌های تاریک همین دنیاست. موسیقی نمی‌تواند ما را از این دود و ویرانی نجات دهد. موسیقی خودش در دل این ویرانه‌هاست، باید از همین‌جا بگذرد، چارهٔ دیگری ندارد، موسیقیدان باید بتواند در دوزخ هم زندگی کند. من سال‌های سال سودای این را داشتم که موسیقی را از دنیا و ستیزها و خرابی‌هایش دور نگه دارم؛ نگذارم آهنگ دود در گلوی فلوتم برود، اجازه ندهم این زمین‌لرزه‌های بزرگ دست مرا بلرزاند، اما نمی‌شود. وقتی هوای پاک در زمین نیست، موسیقیدان باید بپذیرد که از زهر هم موسیقی بسازد.
کتابفروشی اینترنتی آبان